Utopie kobiet. 100 lat praw wyborczych kobiet (1918-2018)

Książka jest obszernym zbiorem tekstów poświęconych szeroko ujętym relacjom miedzy kobiecością w kontekście społeczeństwa polskiego (rozumianą jako praktyki społeczne, tożsamości, biografie, działania zbiorowe itd.) a polem społecznych i kulturowych utopii. Choć artykuły publikowane w tomie są niezwykle różnorodne i reprezentują rozmaite perspektywy badawcze, metodologiczne i epistemologiczne, to heurystyczne ramy w większości z nich wyznacza już wspomniana, szczególnie rozumiana kategoria utopii. Po pierwsze, jest ona przez autorki/autorów widziana nie jako całościowy, domknięty plan zmiany społecznej, a raczej jako proces społeczny i twórczy, jako powstawanie nowych porządków społecznych, jako „zmiana urzeczywistniana poprzez różnorodne działania kobiet tu i teraz". Po drugie, gros tekstów opiera się na założeniu, że żadna (w tym feministyczna) utopia jako projekt totalny nie rozwiązuje wszystkich problemów wszystkich kobiet. Z artykułów wyłania się dwoistość oczekiwań wobec utopijnych projektów. Z jednej strony widać wyraźną inspirację konstatacjami Ann Snitow i Rebekki Solnit o swoiście rozumianym sceptycyzmie wobec utopii ruchów kobiecych/feministycznych pojmowanych jako projekty totalne; z drugiej zaś teksty dają nadzieję na zmianę, wpierw fragmentaryczną, cząstkową, która w długiej perspektywie może jednak okazać się znacząca.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Leszczyńskiej